نحوه مدیریت و عوارض جنینی پاروویروس B19 در بارداری

0 دیدگاه

نحوه مدیریت و عوارض جنینی پاروویروس (B19)در بارداری

بیماری پنجم؛ بیماری که توسط پاروویروس B۱۹ ایجاد می‌گردد.

عفونت Parvovirus B19 در دوران بارداری عمدتاً بدون علامت است، اما تقریباً در 3٪ از زنان آلوده ممکن است باعث ایجاد عوارض مختلفی از جمله سقط جنین، کم خونی شدید جنینی، هیدروپس جنینی غیر ایمنی و حتی از بین رفتن جنین شود.

در تالار گفتگو بخوانید: چه کسانی باید اکوکاردیوگرافی قلب جنین انجام دهند؟

زنانی که فقط 1 فرزند دارند در مقایسه با زنانی که فرزندی ندارند 3 برابر بیشتر خطر ابتلا به عفونت را دارند.

عفونت تقریباً در 30٪ از زنان از طریق جفت به جنین منتقل می شود

زنانی که در سه ماهه اول به پارو ویروس مبتلا می شوند، میزان از دست دادن جنین می تواند تا 10٪ باشد. بیشترین خطر بین هفته های 9 تا 16 بارداری است. خطر در سه ماهه دوم کاهش می یابد، و عوارض جنین در 2 ماه آخر بارداری نادر است.

هیدروپس بیشتر اوقات 2 تا 4 هفته پس از عفونت مادر اتفاق می افتد .

بیشتر اوقات علائم بالینی هیدروپس در سه ماهه دوم (میانگین سن حاملگی 22 تا 23 هفته) مشهود است. کم خونی شدید جنین منجر به نارسایی احتقانی قلب با خروجی بالا می شود و ممکن است منجر به هیدروپس جنین غیر ایمنی شود.

چندین مورد از ناهنجاری های سیستم عصبی مرکزی جنین ، انسفالوپاتی، آنسفالیت یا مننژیت نوزادان گزارش شده است. میوکاردیت ویروسی جنین، منجر به نارسایی قلبی و هپاتیت، با اختلال عملکرد کبدی منجر به هیپوآلبومینمی جنین است.

تشخیص

به طور معمول، اریتم عفونی با علائم خفیف و غیر اختصاصی ظاهر می شود. تقریباً 1 هفته پس از عفونت اولیه، یک بیماری خفیف ایجاد می شود که با سردرد، تب خفیف، ضعف، درد مفاصل و میالژی مشخص می شود. بعد از 2 تا 5 روز، بثورات خارش قرمز روی گونه ها ظاهر می شود و باعث ایجاد "گونه های سیلی زده" می شود.

معمولاً در عرض 2 تا 4 روز از بین می رود و بثورات دوم در تنه و اندام بدنبال می آید. بثورات از ماکولاهای صورتی تشکیل شده است که معمولاً دچار محو شدن مرکزی می شوند. در 20٪ تا 30٪ بزرگسالان ، عفونت بدون علامت است.

تشخیص قطعی عفونت پاروویروس B19 بیشتر به آزمایش های (سرولوژیک) و(تشخیص DNA) متکی است

آزمایش منفی IgG برای ویروس ، یک نتیجه مثبت آزمایش IgM نشانگر عفونت اخیر است و سطح آن معمولاً 21 تا 24 روز پس از تماس اولیه با ویروس یا 3 تا 4 روز پس از شروع بیماری بالینی افزایش می یابد. افزایش سطح IgM به طور کلی برای 2 تا 3 ماه ادامه دارد ، اگرچه در برخی از بیماران می تواند بیش از 6 ماه ادامه یابد.

سطح ایمونوگلوبولین G

24 تا 28 روز پس از قرار گرفتن در معرض یا پس از 7 روز از عفونت بالینی افزایش می یابد و همچنان بالا می ماند ، که نشان دهنده ایمنی مادام العمر است. یافته های آنتی بادی IgM و IgG نشانگر عفونت است که از 7 روز قبل تا 6 ماه قبل شروع شده است.

مقدار IgM مادر و بار ویروسی می تواند به عنوان پیش بینی کننده های ویروسی شدت عفونت جنین استفاده شود.

مدیریت در بارداری هیچ داروی ضد ویروسی خاصی یا واکسنی علیه عفونت پاروویروس B19 وجود ندارد. از داروهای ضد التهاب غیراستروئیدی و استامینوفن می توان برای درد عضلات و مفاصل استفاده کرد. در بیماران باردار باید آزمایش سرولوژیک انجام شود تا وضعیت ایمنی بدن مشخص شود. اگر شواهدی از عفونت گذشته وجود داشته باشد (به عنوان مثال ، IgG مثبت ، IgM منفی) ، آزمایش بیشتری لازم نخواهد بود ، زیرا بیمار ایمن شناخته می شود. در مورد یک زن باردار که نتایج آزمایش منفی برای IgM و IgG منفی است ، تعیین مکرر IgM طی 2 تا 3 هفته پس از قرار گرفتن در معرض توصیه می شود تا از تبدیل مجدد جلوگیری کند.

معاینات هفتگی

سونوگرافی تا 12 هفته پس از مواجهه با مادر بیش از 12 هفته پس از عفونت احتمالی، خطر تقریباً از بین می رود. اندازه گیری های سونوگرافی داپلر که نشان دهنده افزایش اوج مقادیر سرعت سیستولیک در شریان مغزی میانی جنین است ، کم خونی جنین را به طور دقیق پیش بینی می کند. برای ارزیابی میزان کم خونی جنین در حال حاضر هیدروپس نمونه گیری از خون جنین ضروری است. مدیریت جنین به سن حاملگی بستگی دارد، اما تزریق داخل رحمی از طریق کوردوسنتز برای هیدروپس ممکن است نتیجه جنین را بهبود بخشد. به نظر می رسد خطر مرگ جنین در جنین هایی که به طور پیش بینی شده تحت مدیریت قرار می گیرند بیشتر از کسانی است که با تزریق داخل رحمی مدیریت می شوند.

منابع:www.ncbi.nlm.nih.gov

www.cdc.gov

ترجمه وتدوین : مریم سادات معصوم زاده