چرا در آغوش گرفتن احساس خوبي ميدهد!؟

0 دیدگاه

نوازش مجموعه خاصی از اعصاب را تحریک می کند نورون های لمسی وابسته به گرما که فقط در پوست مو دیده می شوند و با اعصاب معمولی که اطلاعات مربوط به لمس، درد و فشار را منتقل می کنند کاملاً متفاوت است. این نورونها فقط به نوردهی و نوازش آرام پاسخ می دهند، آنها یک مسیر مستقیم به مغز دارند، جایی که باعث ترشح اندورفین می شوند.

اندورفین ها نوروپپتیدها هستند، مولکول های کوچکی که توسط نورون های مغز برای علامت دهی به یکدیگر استفاده می شوند. اندورفین ها بخشی از سیستم کنترل درد هستند و یک اثر مسکن شبه افیونی تولید می کنند. در واقع، آنها از نظر شیمیایی با داروهای افیونی مانند مورفین ارتباط تنگاتنگی دارند، اما در دو جنبه اصلی تفاوت دارند: از نظر وزن ، 30 برابر داروهای مسکن مورفین موثرترهستند و ما به طور مخرب به آنها معتاد نمی شویم.

ما از نوعی تصویربرداری مغزی معروف به توموگرافی گسیل پوزیترون (PET) استفاده کردیم تا نشان دهیم که نوازش تنه باعث واکنش اندورفین عظیمی در مغز انسان می شود. از آنجا که احساسات ما از درد روانی در همان ناحیه مغزی با احساس درد جسمی ما پردازش می شود (به ویژه نواحی مغزی که به عنوان قشر سینگولاسی قدامی و خاکستری دور ماهیچه ای شناخته می شوند)، اندورفین ها درد روانی ما را کاهش می دهند. به همین دلیل است که وقتی کسی اشک می ریزد، در آغوش گرفتن او آرامش بخش است. به دلیل مصرف بیش از حد مورفین بر روی همین تأثیرات، معتادان وابستگی به دنیای اجتماعی خود از دست می دهند: در واقع، آنها خود را از در آغوش گرفته شدن منع میکنند و نیازی به تماس انسانی پیدا نمیکنند.

این اثرات شبه افیونی اندورفین ها توسط اکسی توسین تقویت می شود، یک نوروپپتید دیگر که ما را به در آغوش گرفتن متمایل میکند عملکرد اصلی اکسی توسین مربوط به شیردهی است (وظیفه اصلی آن مدیریت تعادل آب بدن است)، و به همین دلیل این تکامل آن را در پستانداران تطبیق داده است تا احساس گرما و دلبستگی مرتبط با شیر خوردن و هر نوع تماس فیزیکی را ایجاد کند.

در مکانی در لوب های جلویی مغز مکانیسمی وجود دارد که می تواند در صورت انجام کار نادرست، لمس را از لذت بخش بودن به ناخوشایند تبدیل کند. البته به همین دلیل است که ما از جمع شدن در آسانسور متنفر هستیم.

https://neurosciencenews-com.cdn.ampproject.org

ترجمه : مریم سادات معصوم زاده