هپاتیت خودایمنی و بارداری

0 دیدگاه

هپاتیت خودایمنی و بارداری

بیماری (AIH) یک اختلال التهابی مزمن کبدی است که معمولاً با اتوآنتی بادی های در گردش و افزایش سطح گلوبولین سرم مشخص می شود. AIH ممکن است از هپاتیت حاد به بیماری مزمن کبدی و در نهایت به سیروز پیشرفت کند. بیشتر زنان را تحت تاثیر قرار می دهد و در سنین باروری ظاهر می شود.

اتیولوژی

تئوری احتمالی این است که این بیماری از یک محرک محیطی در یک فرد مستعد ژنتیکی ناشی می شود.با این حال، در سطح مولکولی، اعتقاد بر این است که آنها شامل یک آنتی ژن، یک کمپلکس اصلی سازگاری بافتی (MHC) و یک گیرنده سلول T هستند که با هم مجموعه‌ای را تشکیل می‌دهند که در آن مناطق تعیین‌کننده مکمل، کمپلکس آنتی ژن-MHC را شناسایی کرده و در تماس هستند.

عوارض بارداری

این روند منجر به افزایش خطر سقط جنین در سه ماهه اول و زایمان زودرس می شود ترومبوز عارضه دیگریست

تظاهرات بالینی

این بیماری می تواند به صورت یک بیماری حاد یا مزمن با الگوی نوسانی ظاهر شود. بیماران ممکن است با علائم ناتوان کننده ای مانند بی حالی، بی اشتهایی، خستگی و کاهش وزن مراجعه کنند. بیماران همچنین می توانند با نارسایی حاد کبدی به عنوان تظاهرات اولیه با زردی، آسیت و انعقاد تظاهر کند. همچنین ،ممکن است با یک اختلال خارج کبدی همراه باشند، اختلالات خودایمنی رایج مرتبط با AIH شامل تیروئیدیت خودایمنی، آرتریت روماتوئید، لوپوس اریتماتوز سیستمیک، دیابت نوع 1، بیماری سلیاک و کولیت اولسراتیو است

ارزیابی و تشخیص

اساس آن در یافته های سرولوژیکی و بافت شناسی و همچنین حذف سایر انواع بیماری مزمن کبدی است. برای افرادی که ویژگی‌های بالینی یا آزمایشگاهی ثابتی دارند، توصیه می‌شود که (ANA)، (ASMA)؛ (AMA) (ALKM-1) آنتی بادی ها و همچنین سطح ایمونوگلوبولین G (IgGانجام شود. برای کسانی که برای این اتوآنتی بادی‌ها منفی هستند، دریافت آنتی‌بادی ضد آنتی‌ژن کبدی/پانکراس کبدی، آنتی‌بادی‌های ضد اکتین و آنتی‌بادی‌های ضد نوتروفیل سیتوپلاسمی دور هسته‌ای آتیپیک (p-ANCA) توصیه می‌شود. بیماران مبتلا به AIH از نظر تاریخی بر اساس ماهیت اتوآنتی بادی ها به دو زیر گروه بیماری طبقه بندی می شوند [2] :

نوع 1 AIH: آنتی بادی های ضد هسته ای (ANA) و/یا ضد عضله صاف (ASMA) با ویژگی F-اکتین
نوع 2 AIH: آنتی بادی میکروزومی ضد کبد/کلیه نوع 1 (ALKM-1) و/یا آنتی بادی ضد سیتوزول کبد نوع 1 (ALC-1)

درمان

سیرهپاتیت خودایمنی در دوران بارداری

تا 20٪ از بیماران مبتلا به AIH در دوران بارداری شعله ور می شوند، که با نرخ بالایی از عوارض جنینی و مادری همراه است. بنابراین، زنان مبتلا به AIH باید توصیه شوند که حاملگی را حداقل یک سال به تاخیر بیاندازند. درمان ارجح برای AIH در دوران بارداری شامل گلوکوکورتیکوئیدها (پردنیزولون و...) در کمترین دوز ممکن، به تنهایی یا همراه با آزاتیوپرین است. شیردهی با پردنیزون نیز بی خطر است. آزاتیوپرین در مقادیر کم در شیر ترشح می شود هیچ اطلاعاتی در مورد بودزوناید و مایکوفنولات و شیردهی وجود ندارد.

مدیریت AIH Flare در بیماران مبتلا به سیروز و AIH

سیروز می تواند به عنوان تظاهرات اولیه در زمان تشخیص AIH در 40٪ از بیماران رخ دهد با افزایش میزان پره اکلامپسی، وزن کم هنگام تولد، زایمان زودرس و مرگ نوزاد با افزایش خطر مرگ و میر مادر و عوارض مرتبط است. در دوران بارداری، اتساع جبرانی وریدهای جانبی که به گردش خون پورتال و ورید آزیگوس می‌پیوندند رخ می‌دهد و باعث افزایش حجم خون در گردش و فشرده‌سازی بیرونی ورید اجوف تحتانی توسط رحم باردار می‌شود که منجر به افزایش فشار خون پورتال و خونریزی واریس به‌ویژه در دوران بارداری می‌شود.

مراقبت های پس از زایمان

ممکن است با بازگشت ایمنی طبیعی پس از زایمان شعله ور شود، و در واقع، شعله ور شدن در دوران پس از زایمان در دوران بارداری دو برابر بیشتر است. تست های عملکرد کبد بیمار و سطح ایمونوگلوبولین G (IgG) باید در هنگام زایمان و سپس در فواصل 4 تا 6 هفته در طول سه ماه اول پس از زایمان کنترل شود. باید به بیماران توصیه شود که یک رژیم غذایی متعادل و سالم داشته باشند و از چاق شدن اجتناب کنند.

https://www.ncbi.nlm.nih.gov

ترجمه مریم سادات معصوم زاده