تهوع و استفراغ در بارداری

0 دیدگاه

تهوع و استفراغ در بارداری

یک رویکرد گام به گام برای درمان تهوع و استفراغ بارداری برطبق الگوریتم ارائه شده است. مراحل بر اساس کیفیت شواهد اثربخشی و پروفایل های ایمنی است. هدف کاهش علائم از طریق تغییر در رژیم غذایی/محیط و دارو، اصلاح عواقب یا عوارض تهوع و استفراغ و به حداقل رساندن اثرات جنینی تهوع و استفراغ مادر و درمان آن است.

زنان باید سعی کنند از محرک های محیطی و غذاهایی که ممکن است باعث تهوع و استفراغ آنها شود آگاه شوند و از آنها اجتناب کنند.
طب سوزنی و طب فشاری برای کاهش قابل توجه تهوع و استفراغ ثابت نشده است. با این حال، با توجه به عدم وجود آسیب و اثرات قوی پلاسبو، برخی از بیماران ممکن است از آزمایش مچ بندهای طب فشاری سود ببرند. انتخاب بیمار باید براساس راهنمای درمان باشد.

در صورت وجود تهوع، ما درمان ترکیبی پیریدوکسین-دوکسیلامین سوکسینات را برای درمان دارویی اولیه تهوع بارداری پیشنهاد می کنیم. اگر این دارو در دسترس نیست، پیریدوکسین را پیشنهاد می‌کنیم، اگر پیریدوکسین به تنهایی مؤثر نیست، سوکسینات دوکسیلامین را اضافه کنید. اگر حالت تهوع همراه با استفراغ باشد اما بدون هیپوولمی باشد، پیشنهاد می‌کنیم 25 تا 50 میلی‌گرم دیفن هیدرامین را به صورت خوراکی هر چهار تا شش ساعت اضافه کنید اگر علائم بهبود نیافت، پیشنهاد می کنیم یک آنتاگونیست دوپامین (پروکلرپرازین) اضافه کنید. اگر استفراغ ادامه یابد اما بدون هیپوولمی، خطرات بالقوه و اثربخشی اندانسترون خوراکی یا داخل وریدی در درمان تهوع و استفراغ را به صورت موردی در زنان کمتر از هفته 10 بارداری مورد بحث قرار می‌دهیم، با توجه به اختلاف نظرها در مورد افزایش اندک احتمالی خطر. از ناهنجاری های مادرزادی در حالت ایده‌آل، ترکیبی از دو دارو باید قبل از شروع آندانسترون در بارداری‌های کمتر از 10 هفته آزمایش شود و ناموفق باشد. برای زنان مبتلا به استفراغ، هیپوولمی، و سطوح طبیعی الکترولیت و تعادل اسید و باز، تزریق مایع جایگزین و درمان ضد استفراغ داخل وریدی در بخش اورژانس منطقی است. بستری در بیمارستان برای کسانی که استفراغ مداوم بعد از جایگزینی مایع و درمان ضد استفراغ داخل وریدی دارند و همچنین زنانی که با موارد غیر طبیعی مراجعه می کنند مناسب است.

سطح الکترولیت و تعادل اسید و باز غیر طبیعی باشد تصمیم برای پذیرش بیمارستان در مقابل ترخیص از منزل باید بر اساس شدت بیماری، منابع، توانایی بیمار در انطباق با برنامه مدیریتی، و توانایی به دست آوردن و دسترسی به منابع سرپایی (به عنوان مثال، مراقبت های بهداشتی در منزل، پمپ انفوزیون برای بیمار) فردی باشد. تجویز داخل وریدی اندانسترون و غیره).

مکمل‌های تیامین باید به محلول مایع جایگزین داخل وریدی اضافه شود تا از انسفالوپاتی Wernicke جلوگیری شود.

یک دوره کوتاه استراحت روده را در طول جایگزینی مایع پیشنهاد می‌کنیم و به دنبال آن مصرف خوراکی با مایعات و غذاهای ملایم و کم‌چرب را مجدداً مصرف کنید.
برای بیمارانی که به دلیل هیپوولمی در بیمارستان بستری هستند، اندانسترون وریدی را پیشنهاد می‌کنیم. قبل از هفته 10 بارداری، باید در مورد افزایش اندک احتمالی در خطر ناهنجاری های مادرزادی بحث شود.

استفاده از یک دوره کوتاه گلوکوکورتیکوئیدی، علاوه بر داروهای ضد استفراغ فعلی بیمار، برای درمان موارد مقاوم پس از سه ماهه اول بارداری محفوظ است. زمان بهینه برای شروع تغذیه روده ای یا تزریقی مشخص نشده است. تصمیم بر اساس قضاوت بالینی است. به طور کلی، تغذیه روده ای در زنانی آغاز می شود که به دلیل استفراغ و با وجود اپروچ گام به گام مداخلات دارویی نمی توانند وزن خود را حفظ کنند. پیشنهاد می‌کنیم به زنانی که در سنین باروری هستند، یک مولتی ویتامین با اسید فولیک برای جلوگیری از حالت تهوع و استفراغ در دوران بارداری و همچنین برای کاهش خطر نقص لوله عصبی مصرف کنند.

خلاصه درمان استفراغ بارداری بدون هیپوولمی

دیفن هیدرامین

در صورت نیاز، 25 تا 50 میلی گرم خوراکی هر چهار تا شش ساعت یکبار مصرف شود. همچنین می توان آن را به صورت داخل وریدی 10 تا 50 میلی گرم هر چهار تا شش ساعت در صورت نیاز تجویز کرد. دیفن هیدرامین

دیمن هیدرینات را می توان 25 تا 50 میلی گرم خوراکی هر چهار تا شش ساعت در صورت نیاز مصرف کرد. در غیر این صورت، 50 میلی گرم دیمن هیدرینات به صورت داخل وریدی طی 20 دقیقه یا 50 تا 100 میلی گرم به صورت رکتوم (در صورت وجود) هر چهار تا شش ساعت در صورت نیاز تجویز می شود. دوز کل نباید بیش از 400 میلی گرم در روز باشد. اگر زن اخیراً داکسیلامین مصرف کرده باشد، دوز کل دیمن هیدرینات نباید از 200 میلی گرم در روز تجاوز کند. داده های ایمنی موجود به طور کلی اطمینان می دهد که تراتوژن نیست

پرومتازین در درجه اول یک داروی مسدود کننده گیرنده H1 است، اما یک آنتاگونیست ضعیف دوپامین نیز می باشد. ایمن ترین و ارجح ترین راه تجویز خوراکی یا از راه رکتوم، 12.5 تا 25 میلی گرم هر چهار ساعت است. در صورت تجویز تزریقی، تجویز داخل عضلانی روش ارجح است. راه تزریق داخل وریدی تنها باید به عنوان آخرین راه حل مورد استفاده قرار گیرد، زیرا تزریق داخل شریانی ناخواسته می تواند منجر به قانقاریا در اندام آسیب دیده شود و همچنین با واکنش های شدید خارج عروقی همراه است. تزریق زیر جلدی منع مصرف دارد زیرا ممکن است باعث نکروز شدید بافت شود.

پروکلروپرازین 5 تا 10 میلی گرم خوراکی، داخل وریدی یا عضلانی هر شش ساعت یا 25 میلی گرم در رکتوم دو بار در روز، در صورت نیاز، به نظر می رسد برای برخی از بیماران مفید باشد . اطلاعات ایمنی محدود است: اگرچه گزارش‌های موردی از ناهنجاری‌ها در نوزادان در معرض تماس منتشر شده است، اما سری‌های بزرگ‌تر افزایش خطر نقایص مادرزادی را گزارش نکرده‌اند. نتایج حاصل از مطالعات حیوانی بسته به حیوانی که در معرض قرار گرفته است متفاوت است . به طور کلی، پروکلروپرازین به خوبی با عوارض جانبی جدی نادر قابل تحمل است، اگرچه طولانی شدن QT یک بالقوه است.

اندانسترون 4 میلی گرم را می توان به صورت خوراکی یا داخل وریدی با تزریق بولوس هر هشت ساعت، در صورت نیاز مصرف کرد. در صورت لزوم دوز افزایش می یابد، اما به مساوی یا کمتراز 8 میلی گرم در دوز محدود می شود.

درمان کمکی

عوامل کاهنده اسید — داروهای کاهنده اسید را می توان به عنوان درمان کمکی استفاده کرد. در زنان مبتلا به سوزش سر دل/ریفلاکس اسید و حالت تهوع و استفراغ بارداری، یک مطالعه مشاهده‌ای نشان داد که دارودرمانی کاهش‌دهنده اسید (مانند آنتی اسیدها، مسدودکننده‌های H2، مهارکننده‌های پمپ پروتون) همراه با درمان ضد استفراغ منجر به بهبود قابل‌توجه در علائم و سهولت سلامت می‌شود. تا چهار روز پس از شروع درمان

آنتی اسیدهای حاوی آلومینیوم یا کلسیم برای زنان باردار بی خطر هستند و به آنهایی که حاوی بیسموت یا بی کربنات هستند ترجیح داده می شوند که ممکن است اثرات نامطلوبی بر جنین/نوزادی داشته باشند. بزرگترین تجربه با درمان دارویی سرکوب کننده اسید در زنان باردار بوده است

آنتاگونیست‌های گیرنده H2 سایمتیدین و رانیتیدین، که به نظر می‌رسد پروفایل ایمنی مادر و جنین خوبی دارند. با این حال، در سال 2020، سازمان غذا و داروی ایالات متحده از تولیدکنندگان درخواست کرد تمام محصولات رانیتیدین را فوراً از بازار خارج کنند زیرا برخی از محصولات رانیتیدین حاوی آلاینده N-Nitrosodimethylamine (NDMA) هستند که یک سرطان‌زای احتمالی برای انسان است. دوز سایمتیدین از 200 میلی گرم خوراکی دو بار در روز برای تسکین علامتی سوء هاضمه تا حداکثر 400 میلی گرم خوراکی دو بار در روز برای بیماری ریفلاکس معده متغیر است. در سال 2005، شبکه اروپایی خدمات شبکه اطلاعات تترالوژی، 553 مورد را گزارش کرد که در آن زنان در معرض مسدودکننده های H2 قرار گرفتند که از این تعداد 113 مورد در معرض سایمتیدین قرار گرفتند میزان ناهنجاری ها، وزن کم هنگام تولد، و زایمان زودرس برای جنین های در معرض و غیر در معرض مشابه بود.

تجربه کمتری در استفاده از مهارکننده‌های پمپ پروتون (مانند لانزوپرازول یا اسموپرازول 30 یا 40 میلی‌گرم به صورت داخل وریدی یا خوراکی هر 24 ساعت) در دوران بارداری وجود دارد. به طور کلی، آنها احتمالاً مشخصات ایمنی مادر و جنین خوبی دارند با این حال، استفاده از داروی جایگزین ممکن است در زنان مبتلا به بیماری کلیوی محتاطانه باشد، زیرا برخی از مطالعات استفاده مزمن از مهارکننده های پمپ پروتون را با افزایش خطر آسیب حاد کلیه و بیماری کلیوی مرحله نهایی مرتبط می دانند.

www.uptodate.com

ترجمه وتدوین : راضیه فرقانی