انوکساپارین

0 دیدگاه

هپارین با وزن مولکولی پایین ضد انعقاد انتخابی در بارداری است. انوکساپارین در 20 سال گذشته در زنان باردار در معرض خطر ترومبوز و عوارض بارداری به طور فزاینده ای مورد استفاده قرار گرفته است.

فارماکوکینتیک انوکساپارین سدیم

انوکسوپارین بعد از تزریق زیر پوستی به سهولت و با یک زیست دستیابی حدود 92% جذب می شود. اوج غلظت پلاسمایی آن طی یک تا 5 ساعت حاصل می شود. نیمه عمر حذف آن حدود 4 تا 5 ساعت است اما متعاقب یک دوز 40 میلی گرمی فعالیت آنتی فاکتور Xa تا 24 ساعت ناپایدار می ماند. این دارو در کبد متابولیزه می شود و از طریق ادرار دفع می گردد که دفع آن هم به صورت داروی تغییر نکرده و هم به صورت متابولیت های دفعی است.

عوارض جانبی انوکساپارین سدیم

عوارض شایع (%10<):

هماتولوژی و انکولوژی: آنمی، خونریزی

عوارض نسبتا شایع (%10-1):

قلبی عروقی: ادم محیطی

سیستم اعصاب مرکزی: گیجی

گوارشی: تهوع

هماتولوژی و انکولوژی: خونریزی شدید (مانند خونریزی داخل جمجمه ای، داخل چشمی، خلف صفاقی)، کبودی، ترومبوسیتوپنی

کبدی: افزایش سطح سرمی آلانین آمینوترانسفراز، افزایش سطح سرمی آسپارتات آمینوترانسفراز

موضعی: هماتوم در محل تزریق، خونریزی محل تزریق، درد محل تزریق

کلیوی: خون در ادرار

متفرقه: تب

اندیکاسیون مصرف

اندیکاسیون اصلی پیشگیری از ترومبوآمبولی وریدی و جلوگیری از از دست دادن حاملگی در زنان ترومبوفیلیک است. علائم دیگر شامل درمان ترومبوآمبولی وریدی، پیشگیری از ترومبوز شریانی در زنان باردار با دریچه های مکانیکی قلب و جلوگیری از عوارض دیررس بارداری مانند پره اکلامپسی و محدودیت رشد داخل رحمی است. انوکساپارین از جفت عبور نمی کند و برای جنین بی خطر است. عوارض جانبی مادر غیر معمول است و شامل واکنشهای آلرژیک موضعی خفیف در 2 درصد و افزایش خونریزی در 2درصد، است که به دوز وابسته است. ترومبوسیتوپنی ناشی از هپارین بسیار نادر است و پوکی استخوان از نظر بالینی ارتباطی ندارد. مکانیسم های اثر انوکساپارین در بارداری متعدد است و شامل فعالیت فاکتور آنتی Xa (آنتی Xa) در گردش خون مادر، آزادسازی مهار کننده مسیر بافتی از سلول های اندوتلیال و تروفوبلاست ها در سطح جفت و همچنین اثرات ضد التهابی است. تغییر دوز برای LMWH در طول بارداری به دلیل فعالیت فاکتور آنتی Xa رایج بود. افزایش چشمگیر نیازهای دوز LMWH در گروه پیشگیری کننده نشان می دهد که نظارت مکرر بر فعالیت فاکتور آنتی Xa ممکن است در بیماران باردار برای حفظ سطح ضد انعقاد مورد نظر مناسب باشد.

شاخص توده بدن مادر بر میزان انوکساپارین مورد نیاز برای دستیابی به ترومبوپروفیلاکسی موثر در دوران بارداری تأثیر می گذارد.

چاقی مادر یک عامل خطر مهم برای ترومبوآمبولی وریدی است و توصیه می شود زنان با شاخص توده بدنی (BMI)> 40 کیلوگرم بر متر مربع برای ترومبوپروفیلاکسی پس از زایمان با هپارین با وزن مولکولی پایین (LMWH) در نظر گرفته شوند. با این حال ، اطلاعات کمی در مورد تأثیر BMI مادر بر اثر LWMH یا دوز مطلوب مورد نیاز در زنان چاق وجود دارد. هدف از این مطالعه تعیین میزان مصرف انوکساپارین LMWH مورد نیاز برای دستیابی به ترومبوپروفیلاکسی موثر بر BMI مادر است. روش نویسندگان یک مطالعه کوهورت را روی زنانی انجام دادند که بین ژانویه 2005 تا دسامبر 2008 ترومبوپروفیلاکسی قبل از زایمان با انوکساپارین دریافت کردند (78 نفر) ، سطح Anti-Xa تحت نظارت قرار گرفت و مقدار بین 0.2 تا 0.4 U/ml به عنوان پیشگیری موثر تعریف شد. دوزهای مورد نیاز برای دستیابی به این سطوح در زنان چاق (BMI kg 30 kg/m2) و زنان غیر چاق (BMI <30 kg/m2) مقایسه شد.

نتایج دوز مودال (محدوده) انوکساپارین تجویز شده 40 میلی گرم (20-60 میلی گرم) بود. به طور کلی 44.9٪ (35/78) از زنان نیاز به افزایش دوز انوکساپارین خود داشتند و 79.4٪ (62/78) تا پایان بارداری ترومبوپروفیلاکسی موثر داشتند. بیشتر زنان چاق نیاز به افزایش دوز خود نسبت به زنان غیر چاق داشتند (03 /0 = p) و در پایان دوز انوکساپارین در زنان چاق بیشتر از زنان غیر چاق بود (دوز مودال 50 در مقابل 40 میلی گرم).

نتیجه گیری زنان چاق برای دستیابی به ترومبوپروفیلاکسی موثر در مقایسه با زنان با وزن طبیعی به دوز بیشتری از انوکساپارین نیاز دارند. این امر برای عمل بالینی پیامدهایی دارد و نشان می دهد که ممکن است نظارت بر سطوح آنتی Xa برای زنان چاق در مورد ترومبوپروفیلاکسی LMWH در دوران بارداری و پس از زایمان ضروری باشد.

https://fn.bmj.com

https://pubmed.ncbi.nlm.nih.gov

ترجمه وتدوین را ضیه فرقانی