فتشیسم چیست؟

اختلال فتیشیستی یک کشش شدید جنسی به اشیاء بی جان یا قسمت های بدن است که همراه با ناراحتی یا اختلال بالینی قابل توجه است. ابرانگیختگی فتیشیستی زمانی می تواند مشکل ساز شود که با عملکرد طبیعی جنسی یا اجتماعی تداخل داشته باشد یا تحریک جنسی بدون شیء فتیش غیرممکن است. بر اساس DSM-5 ، اختلال فتیشیستی به عنوان شرایطی توصیف می شود که در آن استفاده مداوم و مکرر یا وابستگی به اجسام غیر زنده (مانند لباس زیر یا کفش های پاشنه بلند) یا تمرکز بسیار ویژه بر روی بخشی از بدن (بیشتر اغلب غیر مادرزادی ، مانند پاها) برای تحریک جنسی است افرادی که خود را فتیشیست معرفی می کنند اما اختلالات بالینی مرتبط را گزارش نمی کنند ، دارای اختلال فتیشی هستند اما نه فتیشیستی. برای برخی ، صرفاً تصویری از شیء فتیش ممکن است باعث برانگیختگی شود ، اگرچه بسیاری از فتیش ها برای دستیابی به برانگیختگی شیء واقعی را ترجیح می دهند فتیشیست معمولاً برای رضایت جنسی شیء فتیش را نگه می دارد ، می مالد ، مزه می کند یا بو می کند یا از شریک زندگی خود می خواهد که در هنگام برخورد جنسی این شیء را بپوشد. فتیش های شیء بی جان را می توان به دو نوع تقسیم کرد: فتیش های فرم و فتیش های رسانه ای. در یک فتیش فرم ، شکل جسم مهم است ، مانند کفش های پاشنه بلند. در یک فتیش رسانه ای ، مواد شی مانند ابریشم یا چرم مهم است. اختلال فتیشیستی در مردان بسیار شایع تر از زنان است فتیشیسم تحت دسته بندی کلی اختلالات پارافیلیک قرار میگیرد در بسیاری از موارد ،‌این افراد از برانگیختن با استفاده از محرک های "معمولی" احساس شرم یا ناراحتی می کنند در موارد دیگر ، واکنش جنسی ممکن است بدون فتیش رخ دهد ، اما در سطح کاهش یافته ، که ممکن است باعث شرم یا تنش در روابط شود. معیارهای تشخیصی اختلال فتیشیستی ، که در DSM-5 فهرست شده است ، شامل موارد زیر است: به مدت حداقل شش ماه ، فرد دارای تخیلات ، خواسته ها یا رفتارهای مکرر ، شدید و برانگیزاننده جنسی است که شامل اشیاء غیر زنده (مانند لباس زیر و کفش های زنانه) یا تمرکز بسیار ویژه بر روی قسمت های خاص بدن است. تخیلات ، تمایلات جنسی یا رفتارها باعث ناراحتی قابل توجه می شوند یا عملکرد اجتماعی ، شغلی یا شخصی را مختل می کنند. علل پارافیلیاها مانند اختلال فتیشیستی معمولاً در دوران بلوغ شروع می شوند ، اما فتیش می تواند قبل از نوجوانی ایجاد شود. هیچ دلیلی برای اختلال فتیشیستی به طور قطعی مشخص نشده است. برخی از نظریه پردازان معتقدند که فتیشیسم از تجربیات اولیه کودکی شکل می گیرد ، که در آن یک شیء با شکل خاصی از تحریک جنسی یا ارضاء ارتباط داشت. تمرکز نظریه پردازان دیگر بر دوران کودکی و نوجوانی و شرطی شدن مربوط به خودارضایی و بلوغ است. مدلهای یادگیری رفتاری نشان می دهد که کودک قربانی یا ناظر رفتارهای جنسی نامناسب ممکن است یاد بگیرد که تقلید کند یا بعداً برای این رفتار تقویت شود. این افراد ممکن است از تماسهای جنسی اجتماعی عادی خود محروم باشند و بنابراین از طریق وسایل قابل قبول اجتماعی به دنبال خشنودی هستند. در مورد مردان ، برخی از کارشناسان پیشنهاد کرده اند که اختلال فتیشیستی ممکن است ناشی از شک و تردید در مردانگی ، قدرت یا ترس از طرد شدن و تحقیر باشد. این نظریه می گوید ، با استفاده از شیوه های فتیشیستی برای اعمال کنترل بر یک شیء بی جان ، فرد ممکن است خود را از احساس ناکارآمد بودن محافظت کند یا جبران کند. روشهای موفق شامل انواع مختلف درمان و همچنین درمان دارویی (مانند SSRI یا درمان محرومیت از آندروژن) بوده است. گروهی از داروها به نام آنتی آندروژن ها می توانند به طور موقت سطح تستوسترون را به طور چشمگیری کاهش دهند و همراه با سایر روش های درمان اختلال فتیشیستی مورد استفاده قرار گرفته است. این دارو میل جنسی در مردان را کاهش می دهد و بنابراین می تواند دفعات برانگیختن تصاویر جنسی جنسی را کاهش دهد سطوح بالای تستوسترون در گردش خون مستعد ابتلا به پارافیلیاس نیست www.psychologytoday.com