این مهریه هم برای من داستانی شده

نامه آقاى امير مسئله جالب و بامزه اى بود، ايشون دنبال اين هستن كه حق طلاق رو ندن بنابراين به نظر نمياد كه قانع بشن و توى عوالم مردسالارى باقى موندن با توجه به اينكه يكى به در ميزنن يكى به تخته هم مهريه هم حق طلاق و در نهايت زنى كه با احساس تصميم ميگيره، چه تضمينى هست كه ايشون خودشون روزى تحت تاثير احساس قرار نگيرند؟ ولى من به عنوان همسرى كه حق طلاق رو داره، ميدونم اونقدر هم راحت و بى دردسر نيست كه يه خانم وكالت حق طلاق رو بگيره دستش و راه بيفته توى دادگاه و طلاق بگيره، يه جورايى واقعا دلخوشى خانم هست كه در مسايل و مشكلات حاد فريادش به يه جايى برسه.

بر اساس کدوم نظریه علمی یا تحقیق علمی ( چه در علم حقوق که نشون بده تصمیمات خانمها صرفا احساسی هست یا چه در علم فیزیولوژی، نورولوژی که نشون بده مغز خانمها قابلیت تصمیم گیری منطقی نداره) چنین تعمیم داده شده؟ به نظر من از صحبت های ایشون بر میاد که اضطراب و بدبینی شدید دارن. پیش از هر انتخابی بهتره با یک روانشناس صحبت کنن.

در مورد حق طلاق و همینطور حقوق دیگه در ازدواج یک اشتباه رایج هست که همه فکر میکنن اگر حق طلاق رو به زن بدن دیگه مرد حق طلاق نداره! خیر, تازه این حق مال دوتاشون میشه. وقتی که در این حوزه تعادل وجود نداره و خانم در جایگاه ضعف قرار میگیره خیلی طبیعیه که از تنها چیزی که میتونه کمی از ضعفش رو کم کنه یعنی همون مهریه استفاده میکنه تا جایگاه خودش رو مستحکمتر کنه. اگر حقوق برابر برای زوجین باشه و پشتوانه مالی خوبی هم اقا برای خانم درنظر بگیره، میتونه مهریه وجود نداشته باشه.

این که ایشون فکر می‌کنند زنان موجوداتی هستند که تصمیم‌های زندگی‌شون، اون هم تصمیم طلاق که یکی از مهم‌ترین تصمیمات هست رو بر پایه احساس می‌گیرند نه منطق برام بسیار عجیب است. پس در این حالت باید بگیم زنان در زمان ازدواج هم تصمیم منطقی‌ای نگرفتند و بر پایه احساساتشون عمل کردند. این دیدگاه متاسفانه دیدگاه سنتی به زن هست که زن را با ادراک یا قابلیت حل مسائل در درجه‌ای کم‌تر از آقایون می‌بیند. اما زنان هم به همون اندازه مسئله طلاق و ازدواج براشون حیاتی‌عه و طبیعتا برای تصمیم‌گیری سبک سنگین‌اش می‌کنند. این که ایشون ترس دارند که فرمون زندگی رو بدهند دست یک زن برام عجیبه. اصلا مثال فرمون مثال خوبی نیست. مگه جز اینه که یک زوج در زندگی مشترک مثل دو پارو زن‌اند؟ هر کدوم که اشتباه پارو بزنه یا کم‌کاری کنه قایق جلو نمی‌ره. اگر ایشون زنی رو انتخاب می‌کنند که نمی‌تونند به تصمیماتش احترام بگذارند و از دید ایشون اون زن تصمیماتی بر پایه احساسات می‌گیره باید برای ایشون متاسف بود که به جای انتخاب یک «انسان عاقل و بالغ» با همه نواقص و کمالاتش، کودکی رو انتخاب کردند که قدرت تجزیه و تحلیل درست مسائل رو ندارد و با یک دعوای جدی تصمیم به قطع ارتباط می‌گیرد.

سلام من خودم طرفدار این هستم که حق طلاق به زن داده بشه. ما هم میتونیم بگیم که چه تضمینی هست که شوهر با اولین بیماری یا مشکل ظاهری که برای همسر پیش میاد طلاقش نده یا اینکه یه خانوم بخواد با مهریه پایین ازدواج کنه دو روز بعد که آقا تونست مهریه شو بده و هوس تجدید فراش به سرش زد خانومو طلاق نده بنظرم این باید بین دوطرف حل وفصل بشه و بیشترش برمیگرده به اعتمادی که بین طرفین هست بالاخره مسئله ازدواج با شناخت و اعتماد متقابله که نهایی میشه واگر دوطرف واقعا به هم اعتماد داشته باشن تو اینجور موارد میشه به نتیجه رسید و نگرانی هم بابتش نیست. البته هستن کسایی که با یه بحث کوچیک فوری قهر میکنن و دم از طلاق میزنن که بازم این قضیه تو دوران آشنایی و نامزدی و تو قهر و آشتیاش قابل درکه و طرفین متوجه میشن ظرفیتا چقده و تو یه مسئله که بینشون هست چقد جای مانور و بحث هست که کار به دعوا و قهر نرسه.

به نظر من ایراد از قوانین ماست که به جای اینکه سیستم قضایی راجع به ازدواج و حق و حقوق تصمیم بگیرن مردم خودشون مجبور به گذاشتن شرط و شروط هستند و مسلما هرکی طرف خودشو میگیره.در مورد حق طلاق به نظرم یه مرد باید بپذیره که زن داره سندی رو امضا میکنه که هرگز حق فسخ اونو نداره.چرا یه انسان عاقل باید اینکارو کنه؟وقتی مرد این حقو داره زن هم باید داشته باشه.و گرفتن این حق،حق مردو از بین نمیبره.و چرا فکر میکنن چون طلاق گرفتن سخته زنا طلاق نمیگیرن و هر زنی تا تقی به توقی خورد میره طلاق میگیره و از روی احساسش اینکارو میکنه.همه ما عواقب طلاقو بدبختیاشو میدونیم و هیچ زنی از یه زندگی گرم فرار نمیکنه.خود این آقا میگه من زنمو به هیچ وجه طلاق نمیدم مگه خیانت کرده باشه یعنی هیچ حقی برای اون قایل نیست که به هر دلیلی نخواد دیگه با اون مرد زندگی کنه.این حق اصلا تو ذهن این آقاتعریف نشده.مثل یه شی به زن نگاه میکنن که مال منهو هروقت من بخوام دورش میندازم یا عوضش میکنم.اون هیچ حقی نداره.در مورد مهریه هم چون هیچ تضمینی نیست برای یک زن از نظر مالی مجبوریم به مهریه اصرار کنیم.چون اولا اگر حق طلاق نداشته باشیم ابزاریه برای طلاق گرفتن دوما اگر بعد 10 سال به هر دلیل بخوای جدا شی باید چمدونتو ورداری بری و از اون زندگی که ساختی هیچ سهم مالی نداری.اکثر مردا تمایلی به تقسیم اموالشون ندارند چه اول زندگی چه وسطش.خب شما برادر من حاضری قراردادی ببندی که حق فسخ نداری و هیچ منفعت مالی نداری و بچه ات رو ازت میگیرن هرزمان که بهم بخوره قرارداد؟هرکی راه بهتری از مهریه و حق طلاق داره بسم الله.ما با آغوش باز میپذیریم.چرا تو کشورای دیگه این مشکلات نیست چون قانون تصمیم میگیره.ما حتی حق پاسپورت گرفتن یا حضانت بچه ای که زاییدیم نداریم.چرا اینقدر از رفتن شریکتون میترسین.اگر مرد خوبی براش باشین هیچ جا نمیره.در ضمن هردو نفر حق رفتن دارن هروقت که بخوان و دیگه اون زندگی براشون جذاب نباشه.