فقدان ارگاسم( Anorgasmia) درزنان

همچنان که ذکر شد در حدود 10% زنان هیچگاه و 50% نیز در مراحل و مواقعی از ارتباط جنسی، ارگاسم را تجربه نمی کنند. و شایع ترین علل آن عبارتند از: مشکلات روحی روانی (اضطراب، سو استفاده جنسی از فرد، اجساس گناه، اشتغال ذهنی یا افکار دیگر، ترس از حامله شدن و ...) تهییج نامناسب (از جمله انزال زودرس)، ضایعات ژنیتال (خشکی و درد واژینال)، برخی از بیماری های سیستمیک (نظیر هیپرپرولاکتینمی، اختلالات تیروئید و ...) و داروها (الکل، اپوئیدها، ضدافسردگی ها، مهارکننده های آلفا - یک آدرنرژیک، بنزودیازپین ها، SSRI ها، تیوریدازین، تری فلوپرازین و ...) اولین قدم در تشخیص علت فقدان ارگاسم، افتراق علل ارگانیک از علل روحی روانی است. اگر بیمار فقط در شرایط و رابطه خاصی به ارگاسم نرسد (مثلا بروز ارگاسم با عمل خود ارضایی) آنگاه مسائل روحی روانی است. اگر بیمار فقط در شرایط و رابطه خاصی به ارگاسم نرسد (مثلا بروز ارگاسم با عمل خود ارضایی) آنگاه مسائل روحی رفتاری در آن دخیل است (هرچند دیسپارونی نیز قابل طرح است). در مواردی که در تاریخچه و معاینات علتی برای آنورگاسمی یافت نشد بایستی اختلالات هورمونی خصوصا هیپرپرولاکتینمی و اختلالات تیروئیدی نیز بررسی شود. در بسیاری از موارد عامل شریک جنسی در آنورگاسمی دخیل است. تدابیر درمانی مجموعه ای از آموزش جنسی صحیح، تمرینات تمرکز حسی و انقباض ماهیچه های لگنی، خودارضایی و مشاوره سایکولوژیک در 80 تا 90% موارد موفقیت آمیز خواهد بود. در بیماران با آنورگاسمی اولیه (عدم تجربه ارگاسم) بایستی اول از همه خصوصیات ارگاسم را به بیمار توضیح و شناساند تا بتواند در ارتباط جنسی خود را بدان جهت سوق دهد. منبع:CMMD