اختلالات جنسی

اختلالات جنسی

در این نوع اختلال، در تحریک و تهییج جنسی اشکالی وجود ندارد، ولی زن به اوج لذت جنسی نمی رسد و شایع ترین اختلال جنسی در زنان است (ولی اکثرا در پی درمان نیستند) و خود این مسئله می تواند موجب اضطراب، افسردگی، ضعف و بی حالی و بدخلقی و مشکلات خانوادگی به ظاهر غیر مرتبط شود. در یک مطالعه انجام شده توسط دکتر کاپلان حدود 30% زنان با coitus (خصوصا پس از تخلیه سمن به داخل واژن)، 40% با تحریک کلیتوریس و 20% فقط از طریق تحریک کلیتوریس توسط خود شخص (masturbation) به ارگاسم می رسند و 10% باقیمانده نیز در واقع فاقد حالت ارگاسم هستند. برای رسیدن به ارگاسم بایستی مرحله تهییج به یک مرحله مشخص و ثابتی که در افراد مختلف متفاوت است برسد و این مرحله تهییج خود دارای دو بعد روانی (تحت اثر و کنترل مراکز CNS که تاحدی بطور ارادی قابل تعدیل هستند) و جسمی (اعصاب حسی و نخاع و غیر ارادی) بوده و با مشارکت یکدیگر ارگاسم را تحت کنترل و تاثیر قرار می دهند و اختلال در هریک از آنها می تواند موجب بروز اختلالات ارگاسمیک شود. فقدان ارگاسم Anorgasmia در حدود 10% زنان هیچگاه و 50% نیز در مراحل و مواقعی از ارتباط جنسی، ارگاسم را تجربه نمی کنند. و شایع ترین علل آن عبارتند از: مشکلات روحی روانی (اضطراب، سو استفاده جنسی از فرد، اجساس گناه، اشتغال ذهنی یا افکار دیگر، ترس از حامله شدن و ...) تهییج نامناسب (از جمله انزال زودرس)، ضایعات ژنیتال (خشکی و درد واژینال)، برخی از بیماری های سیستمیک (نظیر هیپرپرولاکتینمی، اختلالات تیروئید و ...) و داروها (الکل، اپوئیدها، ضدافسردگی ها، مهارکننده های آلفا - یک آدرنرژیک، بنزودیازپین ها، SSRI ها، تیوریدازین، تری فلوپرازین و ...) اولین قدم در تشخیص علت فقدان ارگاسم، افتراق علل ارگانیک از علل روحی روانی است. اگر بیمار فقط در شرایط و رابطه خاصی به ارگاسم نرسد (مثلا بروز ارگاسم با عمل خود ارضایی) آنگاه مسائل روحی روانی است. اگر بیمار فقط در شرایط و رابطه خاصی به ارگاسم نرسد (مثلا بروز ارگاسم با عمل خود ارضایی) آنگاه مسائل روحی رفتاری در آن دخیل است (هرچند دیسپارونی نیز قابل طرح است). در مواردی که در تاریخچه و معاینات علتی برای آنورگاسمی یافت نشد بایستی اختلالات هورمونی خصوصا هیپرپرولاکتینمی و اختلالات تیروئیدی نیز بررسی شود. در بسیاری از موارد عامل شریک جنسی در آنورگاسمی دخیل است. تدابیر درمانی مجموعه ای از آموزش جنسی صحیح، تمرینات تمرکز حسی و انقباض ماهیچه های لگنی، خودارضایی و مشاوره سکسچوال مدیسین یا سکستراپ در 80 تا 90% موارد موفقیت آمیز خواهد بود. در بیماران با آنورگاسمی اولیه (عدم تجربه ارگاسم) بایستی اول از همه خصوصیات ارگاسم را به بیمار توضیح و شناساند تا بتواند در ارتباط جنسی خود را بدان جهت سوق دهد. منبع: CMMD

1399/01/08
|
15:05
ارسال نظر
{{ error }}

کاربر گرامی، جهت نوشتن پیام ضروریست که به حساب خود در سایت مامایی نوین ماما وارد شوید، قبل از ثبت نام و ورود به سایت نمی توانید پیامتان را ارسال کنید

تاپیک های به روز شده