اندومتریوز و اختلال جنسی

0 دیدگاه

اندومتریوز و اختلال جنسی

Sexual function in endometriosis patients

ویژگی های خاص اندومتریوز، یعنی پیشرفت بیماری، علائم در طول زمان ، وجود درد مزمن لگن، درمان هورمونی طولانی مدت، نگرانی های مربوط به باروری، جراحی گسترده لگن در سنین پایین و خطر عود، ممکن است بر پاسخ جنسی تأثیر بگذارد.

دیسپارونی از علل اصلی اختلال جنسی در اندومتریوز

اخیراً، مطالعه WERF EndoCost نشان داد که 47 درصد از بیماران مبتلا به آندومتریوز از دیسپارونیا رنج می برند. زنان مبتلا به آندومتریوز در مقایسه با افراد عادی در معرض خطر بیشتری از درد جنسی قرار دارند. در یک مطالعه وجود دیسپارونیا ناشی از آندومتریوز بیشتر با ضایعات عمیق با نفوذ به رباط های داخل رحمی، داگلاس، دیواره خلفی واژن و راست روده همراه است و کمتر با ضایعات تخمدان و مثانه همراه است. وجود این علائم همچنین با شیوع بیشتر علائم افسردگی همراه است.

اکثر زنان مبتلا به دیسپارونی از مقاربت جنسی اجتناب مي كردند

علاوه بر این، دیسپارونی در بیماران با نفوذ عمیق بر شدت ارگاسم و رضایت آنها تأثیر می گذارد و باعث می شود حالت آرامش و رضایت کمتری داشته باشدند وجود آندومتریوز (از هر نوع) همچنین با کاهش کیفیت ارتباط با شریک جنسی در ارتباط است. در گروه اندومتریوز رکتوواژینال، خطر نارضایتی جنسی یا احساس کم بودن یا نداشتن لذت جنسی سه برابر بیشتر بود و خطر انجام محدود یا بدون فعالیت جنسی و کاهش ظرفیت رسیدن به ارگاسم تقریباً دو برابر بیشتر بود.

درک شریک زندگی از درد و زمینه فرهنگی اجتماعی که در آن درد جنسی و باروری بیشتر احساس می شود ممکن است پریشانی جنسی، عدم برانگیختگی، میل و اجتناب را تشدید کند. در نتیجه، کاهش لوبریکاسیون و از دست دادن احتقان (که توسط هیپوگنادیسم دارویی بدتر شده است) باعث افزایش خطر واژینیسموس و درد می شود. حساسیت مرکزی ناشی از درد مزمن لگن منجر به هایپرالژزی و آلودینیا می شود و دیسپارونیا را در یک مدل دایره ای بدتر می کند.

بیماران مبتلا به آندومتریوز که از دیسپارونیا رنج می برند، احساس گناه نسبت به شریک زندگی خود، احساس زنانگی کمتر، تغییر در تصویر بدن و آلکسی تایمی را تجربه می کنند که به نوبه خود باعث اختلال عملکرد جنسی می شود.

برداشتن رباط های داخل رحمی هیچ مزیت دیگری در بهبود سلامت جنسی به همراه نداشت. به طور مشابه، بهبود قابل توجهی در لذت و کاهش ناراحتی هنگام مقاربت 4 ماه پس از عمل گزارش شد و تا 5 سال (متوسط پیگیری 3.2 سال) حفظ شد.

تجزیه و تحلیل دقیق تر نشان داد که یک سال پس از جراحی، بیماران دارای تنوع زندگی جنسی، افزایش دفعات مقاربت، داشتن آرامش در هنگام رابطه جنسی و ارگاسم های رضایت بخش تر بودند. برداشتن واژن در مورد ضایعات عمیق، بازیابی فعالیت جنسی را مختل نمی کند و با بهبود برخی از زمینه های عملکرد جنسی همراه بود. نتایج جراحی با توجه به کاهش درد جنسی سازگار است، اما اثرات آن بر سایر حوزه های عملکرد جنسی کمتر تاثیرگذار است با این حال، تکنیک های رادیکال شامل برداشتن اعصاب لگن ممکن است عملکرد جنسی را مختل کند.

درمان هورمونی و عملکرد جنسی

به طور مشابه، تأثیر درمان هورمونی بر عملکرد جنسی کمتر مشخص است، بیماران کاهش دیس پارونی را گزارش کرده اند، اما سایر حوزه های عملکرد جنسی فقط کمی تحت تاثیر قرار می گیرند یا تحت تأثیر قرار نمی گیرند، به ویژه در مورد ضایعات رکتوواژینال

https://academic.oup.com

ترجمه : مریم سادات معصوم زاده