حدود ۴ هفته پیش دچار گرفتگی بینی و سوزش مختصر ته گلویم شدم.
به خاطر فوبیایی که از زمان شروع همهگیری کرونا به آن دچار شده بودم، که نکند من عامل پخش ویروس کرونا و بیماری اطرافیان و بیمارانم شوم، با احساس این علایم بلافاصله تست دادم و در کمال ناباوری تست من مثبت شد. ۲ هفته خودم را قرنطینه کردم. از ۲ روز بعد از تست، گرفتگی بینی و سوزش ته گلویم برطرف شد.
بعد از حدود ۱۲ روز بدون علامت بودن و دو هفته قرنطینه، طبق پروتکل اعلام شده از سازمان بهداشت جهانی ( یک هفته بدون علامت، بدون تست میتوان به سر کار برگشت ) و دستورالعمل بیمارستانی که در آن کار میکنم ( ۲ هفته قرنطینه، ۱۰ روز بدون علامت، بازگشت به کار بدون تست) به سر کار برگشتم.
وقتی برای عمل کردن بیماری که از ۴ روز قبلتر برنامهریزی شده بود به اتاق عمل رفتم، با برخورد همکاران و کارکنان اتاق عمل دچار احساس بدی شدم.
هیچ کلامی که ناشی از ابراز خوشآمد گویی بعد از دو هفته باشد شنیده نشد.
جمعی که همیشه در سلام کردن از یکدیگر پیشی میگرفتند، حتی به سلام من پاسخ ندادند.
نگاههای سرد همکارانم در اتاق عمل، نفرتی را به من منتقل میکرد که به شدت باعث اندوهی شدید در من شد. گروه بیهوشی حاضر به بیهوش کردن بیمار من نشد و کارکنان اتاق عمل هم حاضر به حضور در اتاق من نبودند...
به هر حال به واسطه نوع کاری که میکنم ، یعنی جراح بودن که عموما به عنوان فضایی مردانه شناخته میشود با این نگاه غریبه نبودم، ولی این احساس، از طرف همکارانی که دوستشان داشتم و فکر میکردم دوستم دارند، بعد از دو هفته قرنطینه که به خودی خود ظرفیت احساسی آدم را کاهش میدهد، باعث شد توانم را از دست بدهم و اشکهایم بیاختیار روان شود.
بیمارم را کنسل کردم، از بیمارستان خارج شدم، عینک دودیام را زدم، ماسکم را محکم کردم تا تمام صورتم استتار شود، و تا دوساعت در خیابان راه رفتم و با خیال راحت، بدون اینکه آدمهایی که از کنارم میگذرند متوجه شوند اشک ریختم.
این قصه ناتمام است...
کرونا انگی است که ناخواسته میتواند تبعات خطرناکی بدنبال خود داشته باشد ؛
-افسردگی و اضطراب بعد از ابتلا به کرونا
-استفاده از انگ کرونا برای تسویه حسابهای پنهان و شخصی آدمها
⁃ عدم اعلام آدم هایی که دچار بیماری شدهاند به دلیل وحشت از انگ کرونا و پیامدهای آن ...
⁃ و اصولا انکار هرگونه علامتی که احتمال وجود کرونا را مطرح کند و حضور در جامعه بدون پیشگیری....
انگ کرونا، همراه با مشکلات قرنطینه، تحمل علایم و عوارض بیماری در بعضی و از آن مهمتر مشکلات اقتصادی ناشی از کار نکردن بهدلیل قرنطینه یا مشکلات جسمی، میتواند منجر به انکار بیماری، حضور در جامعه و سرایت ویروس به آدمهای دیگر و پخش آن در جامعهای شود که نه اصول پیشگیری در آن استاندارد است و نه نظارتی بر آن وجود دارد،
تو خود حدیث مفصل بخوان از این مجمل....
دکتر سیما_مشایخی. جراح. تهران