جادوی طلایی تبلور

تبلور چقدر حس خوبیه که در گذر سالها، در کنارت کسانی باشند که درست مثل روز اول رفاقت، همپا و همرنگ و شفیق؛ گاه به شوق و گاه به ذوق، گاه با تشر و گره‌ی ابرو و گاه با قطره‌ی لطیف اشکی به وسعت خدا؛ پا به پات قدم بردارند. که درست وقتی که در بحران اعداد و ارقام غرق می‌شی تا از بزرگ شدنشون دردت بیاد و سردرگم‌ خودت رو معلق در چاه زمان ببینی -شاید چیزی شبیه به بحران چهل‌سالگی- بزرگی یه سری اعداد مثل نشون عمر روابط‌ت و یا تعداد محدود بغایت ارزشمند دایره‌ی مهرورزی‌‌هات، مثل یک سفینه‌ی نجات، مثل یک نور هادی، مثل یک جرعه آب خنک گوارا در گرمایی کشنده؛ به دادت برسن. احوال دلت رو سر جاش بیارن و قلبت رو مهمون گرمایی از جنس خورشید کنن؛ و چه ساده در کسری از ثانیه سریع و صریح؛ بی‌پیرایه شارژ می‌شی و لبریز از عشق نگاهت رو به آسمان می‌دوزی و قلب‌ات رو به خود خدا گره می‌زنی و درست در همون لحظه‌ی خاص یگانگی، شکوه هستی در وجودت متبلور می‌شه و از دریچه‌ی چشمهات فوران می‌کنه تا آینه در راستی بی‌مانندی فریاد بزنه: عجب درخششی! و اینطوریاست که به لطف جادوی طلایی تبلور، اصل حال‌ت طوری کوک می‌شه تا ماحصل‌ش سمفونی لبخندی باشه ماندگار همسو با پژواکی ژرف، ثبت در حافظه‌ی گنبد دوار. نازی تارقلی‌زاده