مدیریت ترومبوفیلیای زنان پس از زایمان

محققین 60 تحقیق بین المللی را بررسی کردند و دریافتند خانم هایی که سزارین انجام می دهند در مقایسه با خانم هایی که زایمان واژینال یا طبیعی انجام می دهند، چهار برابر بیشتر در خطر ابتلا به لخته های خونی هستند. انجام سزارین اورژانسی (در شرایطی که انجام زایمان واژینال ناموفق است) بیشترین ریسک را به دنبال دارد. این بررسی جدید تخمین می زند که احتمال بروز این ریسک 3 مورد در هر 1000 نفر است از آنجا که خطر بالای ابتلا به VTE ویا خطر بیشتر VTEپس از زایمان نسبت به خطر آن پیش از زایمان است ، رژیم های درمانی پس از زایمان باید به اندازه رژیم های قبل از زایمان ویا بیشتر از آن تهاجمی باشند و درمان پس از زایمان نیز گاهی برای زنانی که ضد انعقاد پیش از زایمان دریافت نکرده اند تجویز می شود هپارین پس از زایمان را می توان 4 تا 6 ساعت پس از زایمان واژینال یا 6 تا 12 ساعت پس از زایمان سزارین در بیماران با خونریزی طبیعی شروع کرد. درمان وارفارین می تواند بلافاصله پس از زایمان آغاز شود زیرا رسیدن به اثرضد انعقاد خونی آن چند روز طول می کشد . با این حال ، ممکن است یک فاصله طولانی تر بعد از قرار دادن کاتتر نوراکسیال برای بیهوشی در لیبر ، به خصوص اگر آسیب زا باشد ، توصیه شود اپروچ در مورد زنان مبتلا به ترومبوفیلیای پرخطر - تمام زنان مبتلا به ترومبوفیلیای پرخطر ضد انعقاد قبل از زایمان و پس از زایمان را دریافت کنند ، بدون در نظر گرفتن سابقه شخصی یا خانوادگی VTE داشته باشند برای زنان مبتلا به ترومبوفیلیای پر خطر که قبل از بارداری تحت درمان ضدانعقادی طولانی مدت هستند روش ما این است که دوزهای تراپیوتیک (درمانی) هپارین با وزن مولکولی کم (LMWH) را تجویز کنیم. اگر کمبود آنتی ترومبین (AT) مشخص شود ، افزودن درمان با کنسانتره AT در دوره پس از زایمان منطقی خواهد بود. این زنان به طور معمول سابقه VTE بدون دلیل دارند. برای زنان مبتلا به ترومبوفیلیای پر خطر بدون سابقه VTE ویا مصرف رژیم طولانی مدت ضد انعقادی ما معمولاً یک دوز اینتر مدیت ​​روزانه LMWH تجویز می کنیم ، مطابق با دستورالعملهای انجمن هماتولوژی آمریکا (ASH) ، دوزهای استاندارد یا اینترمدیت این رژیم های ضد انعقادی با ACOG کمی متفاوت است. اپروچ در زنانی که ترومبوفیلی با خطر کمتری دارند - مدیریت زنان با ترومبوفیلی با خطر کمتر به سابقه شخصی آنها در وقایع ترومبوتیک و همچنین سایر عوامل خطر استاندارد VTE بستگی دارد زنانی که ترومبوفیلیای کم خطر دارند و سابقه تنها یک اپیزود VTE قبلی داشتند در معرض خطر بالایی از ترومبوز مربوط به بارداری هستند و باید ضد انعقاد قبل و پس از زایمان را دریافت کنند شواهد کمی در مورد تجویز رژیم اپتیمال LMWH برای این زنان وجود دارد. انتخاب رژیم باید ایندیویژوال و با بیمار در میان گذاشته شود. برای زنان با ترومبوفیلیای کم خطر و یک اپیزود قبلی VTE که به طور طولانی مدت رژیم ضد انعقادی نداشتند ، ما به طور کلی یک دوز اینترمدیت روزانه LMWH تجویز می شود ، اگرچه اثبات نشده است که دوز اینتر مدیت ​​نسبت به دوزهای پروفیلاکسی موثر تر باشد رژیم های ضد انعقادی انجمن هماتولوژی آمریکا با ACOG کمی متفاوت است. زنان بدون علامت (بدون اپیزودVTE قبلی) که دارای هتروزیگوت فاکتور V لیدن (FVL) یا جهش ژن پروترومبین هستند(PGM) و یا کمبود پروتئین C یا پروتئین S به طور مرتب به رژیم ضد انعقاد خونی پس از زایمان نیاز ندارند بلکه باید ریسک فردی را برای علائم و نشانه های بالینی اپیزودVTE ارزیابی شوند رژیم ضد انعقادی ممکن است با این ترومبوفیلیا و عوامل اضافی که آنها را در معرض خطر بیشتری از ترومبوز قرار می دهد ، اجباری باشد (به عنوان مثال ، عدم تحرک طولانی مدت ، خویشاوند درجه یک با VTE بدون دلیل در سن کمتر از50 سال). برای چنین بیمارانی ، ما از دوز اینترمدیت​​LMWH یکبار در روز استفاده می کنیم رژیم های ضد انعقادی ما با ACOG (جدول 3B) کمی متفاوت است هیچ مدرک محکمی مبنی بر ضرورت پیشگیری پس از زایمان در زنان بدون علامت با این ترومبوفیلی ها وجود ندارد از آنجا که زایمان سزارین یک عامل خطر برای VTE است و 80 درصد آمبولی کشنده ریوی در زنان پس از زایمان سزارین اتفاق می افتد استفاده از دستگاه کمپرسور پنوماتیک در حین بستری شدن در بیمارستان و تا شش هفته پس از زایمان رژیم ضد انعقادی با دوز پروفیلاکسی برای زنان که هتروزیگوتهای FVL یا PGM هستند یا کمبود پروتئین C یا پروتئین S دارندوزایمان به روش سزارین انجام می شود پیشنهاد شود