آیا برداشتن شاخ ابتدایی در رحم تک شاخ نتیجه بارداری را بهتر می کند

رحم تک شاخ با شاخ ابتدایی تکامل نیافته اغلب با حاملگی خارج رحمی و پارگی شاخ ابتدایی همراه است اگرچه برداشتن شاخ ابتدایی قبل از بارداری یا اوایل بارداری به طور قطع نتایج بارداری را بهبود می بخشد مشخص نیست! حتی هنگام برداشتن شاخ ابتدایی ، بیماران با رحم تک شاخ خطر بیشتری برای عوارض زایمان مانند سقط سه ماهه اول ، سقط سه ماهه دوم ، محدودیت رشد داخل رحمی (iugr) ، زایمان زودرس و مرگ داخل رحمی جنین ، و تنها برخی از خطرات مامایی را می توان با پیگیری خاص بارداری و مداخلات خاص کاهش داد. با توجه به رهنمودهای فعلی کنگره زنان و متخصصان زنان و زایمان (ACOG) برای مدیریت IUGR ، منطقی است که معاینات سونوگرافی رشد پی در پی را در بارداری های در معرض خطر IUGR در نظر بگیرید ، همانطور که در بارداری رحم تک شاخ وجود دارد. در نظر گرفتن این نکته مهم است که به نظر می رسد تخمین وزن سونوگرافی برای جنین در وضعیت بریچ دقیق نباشد زیرا تمام ناهنجاری های رحم احتمال پرزانتاسیون غیر طبیعی جنین را افزایش می دهد. در مورد خطر زایمان زودرس ، هیچ داده ثابت وجود ندارد که هرگونه مداخله نمی تواند زایمان را در زنان بیش از 24 تا 48 ساعت به تأخیر بیاندازد زمانی که زایمان زودرس شروع شده باشد. به همین دلیل ، بیشتر توجه به راهبردهای پیشگیری بیشتر از استراتژی های مداخله بوده است. اگرچه چندین استراتژی پیشنهاد شده است ، اما جلوگیری از زایمان زودرس تا حد زیادی ناموفق بوده است ابزار اندازه گیری طول دهانه رحم سونوگرافی برای ارزیابی خطر زایمان زودرس ، با یک cut off پذیرفته شده برای طول دهانه رحم ≤ 25 میلی متر قبل از هفته 24 بارداری به خوبی اثبات شده است ارزش پیش بینی یک آزمون منفی زیاد است (92%). این بدان معناست که می توان به زنان بارداری که کوتاهی دهانه رحم ندارند اطمینان خاطر داد و از اقدامات درمانی غیرضروری می توان جلوگیری کرد. در مقابل ، سرکلاژ گردن رحم بهترین روش درمانی برای زنان دارای دهانه رحم کوتاه (کمتر از 25 میلی متر) و به ویژه برای زنانی است که سابقه از دست دادن بارداری قبلی در سه ماهه دوم بارداری را به دلیل نارسایی دهانه رحم دارند ، بنابراین ، در گزارش مورد ما ، سرکلاژ دهانه رحم غیر ضروری در نظر گرفته شد . اینکه پروژسترون از کوتاه شدن بیشتر دهانه رحم جلوگیری می کند هنوز مشخص نیست. شواهد جمع آوری شده نشان می دهد که فعالیت میومتر در ارتباط با زایمان زودرس در درجه اول ناشی از آزاد شدن اثرات مهاری بارداری بر روی میومتر است تا فرآیند فعال با واسطه انتشار محرک های رحمی ، و به نظر می رسد پروژسترون نقش اصلی را دارد. داده های اخیر نشان می دهد که پروژسترون ممکن است با محدود کردن تولید پروستاگلاندین های تحریک کننده و مهار بیان ژن های پروتئینی مرتبط با انقباض میومتر(کانال های یونی ، گیرنده های اکسی توسین و پروستاگلاندین و گپ جانکشن) در حفظ سکون رحم در نیمه دوم بارداری مهم باشد. نقش پروژسترون در بارداری بعدی مشخص نیست. در حقیقت ، ACOG مکمل پروژسترون را فقط برای زایمان زودرس خود به خود و کوتاه شدن دهانه رحم (≤ 15 میلی متر قبل از 24 هفته) توصیه می کند ، بنابراین ما تصمیم گرفتیم که این درمان را در تجربه فعلی خود انجام ندهیم. اگرچه زایمان زودرس نیز می تواند ناشی از انقباضات زودرس باشد ، اما در این شرایط درمان توکولیتیک پیشنهاد می شود. در گزارش مورد ما ، انجام معاینات سونوگرافی رشد سریالی برای ارزیابی IUGR احتمالی و اندازه گیری سونوگرافی طول دهانه رحم برای ارزیابی خطر تولد زودرس و تجویز یک روش توکلیتیک ریتودرین هنگام انقباضاتی که منجر به کوتاه شدن طول دهانه رحم میشود ، مفید تلقی شد. البته با اتخاذ این استراتژی ها ، پیش آگهی حاملگی در رحم تک شاخ همیشه مختل نمی شود ، اگرچه ریسک پرزانتاسیون بریچ ، زایمان سزارین و نارس بودن را افزایش می دهد با این وجود نمی توان روش مدیریت بهینه را به وضوح بیان کرد. مطالعات بزرگ مشاهده ای و آینده نگر برای بررسی درمان های مورد نیاز در دوران بارداری در این ناهنجاری رحم ضروری است. منبع: pubmed ترجمه : راضیه فرقانی