کلمات شکارم می کنند به زنجیرشان می کشم در صفحه ی تقویم تا نام کوچکت مرا بسراید تقصیر من نبود عاشقانه ها کُنده های نَمور بی دودند خوابِ جنگلهای سوخته می بینند تمام نوزادانی که در تقاطع ِ بودن بند نافشان را مسدود کردم در خواب راه می روند کابوس زندگی می بینند تمام کودکانِ خواب درس می خورند مغزشان فربه می شود با گلوله ای یک شب شعله می کشند در خوابِ خاکستر شبنم می شوی روی گلبرگهای تقدیرم تبخیر نشو می خواهم در طراوتی بی پایان تو را به نام کوچکت بخوانم..... سروده از:سرکار خانم حوریه رجبی عضو هیئت مدیره جمیعت مامایی ایران
1399/03/28
|
2:36